Referentie VOR Delivery

IJmuiden – Vlissingen

De Hiswa is voorbij, dus beginnen we meteen met de voorbereidingen om de Pleomax naar de thuishaven in Vlissingen te brengen.
Voor de 10 crewleden die zich in hadden geschreven waren er een paar kleine klusjes waarvan de belangrijkste was om niet in de weg te staan.
Een kleine briefing, helder en duidelijk, reddingsvesten aan en iedereen plaatsnemen aan dek. Met een half uurtje zijn de koppen geteld, is alles in orde en kunnen we vertrekken.

Met de kiel nauwelijks buiten de haven worden de zeilen gehesen. Honderd acht en dertig vierkante meter voor het grootzeil, gemaakt uit één stuk. Het begin gaat soepel, maar de laatste stukjes blijken zwaarder dan gedacht. Gelukkig is de grind te verstellen, dus al te moeilijk is het ook niet.
In het begin draait de wind nogal dus moeten we een paar keer overstag. Mensen kiezen hun posities en wachten op het aftellen. 3-2-1 en de ‘balast’ kruipt naar de hoge kant, genua en grootzeil worden gecontroleerd los gelaten en anderen halen ze weer binnen. Alles bij elkaar zit er een paar honderd meter touw, kabel en schoten in de boot.

De bewolking die er in het begin was laten we snel achter ons en het wordt een heldere avond. Zandvoort, Katwijk, Noordwijk, ze zijn al vanaf IJmuiden te zien. Hoewel het niet koud is, helpt het wel om een zeilpak aan te hebben. Als enige aankomend amateur zeiler heb ik natuurlijk niets mee genomen, behalve een fleece jack en andere kleding (als of we om zouden slaan). Gelukkig is er nog een zeilbroek aan boord en dat scheelt een heleboel in lichaamstemperatuur. Mijn lichaam is nog niet gewend aan een hele nacht op open zee in de buitenlucht zitten in overwegend dezelfde houding. Verder was iedereen actief zeiler en de meeste hadden een zeilboot, dus waren als zodanig gekleed.
De avond was helder met een volle maan, genoeg wind voor een stabiele 10 knopen en weinig scheepvaart. Onderweg komen we de Lelystad tegen. Een houten driemaster die vol was opgetuigd. Fantastisch gezicht en helaas iets te donker om hem goed te kunnen bekijken. Een van de zeilers had daarop meegevaren, dus dit was een leuke reünie voor hem.

Eten was geen probleem en bleek te komen in opgewarmde kant-en-klaar menu’s. Pasta bolognese was mijn keus en dat viel goed in de smaak. Gewoon eten uit een aluminium zak die je warm maakt in een pan warm water. Verschillende smaken, dus genoeg keus. Later hoorde ik wel van iemand dat je beter eerst zo’n maaltijd voor kan proeven voordat je één maand voorraad inslaat. Er schijnt nogal een verschil in smaak te zijn tussen de verschillende merken.

Na een tijdje mochten we afwisselend aan het roer staan. Dat is makkelijker dan het lijkt, want de boot reageert direct op de kleinste stuurbewegingen. Het gevolg was dat we geregeld 10 graden of meer uitsloegen naar elke kant en dat binnen een halve minuut. “Concentratie”, riep Fu voor de achtste keer. Houd de meter op 240 graden! Ja, dat waren inderdaad de orders van de kapitein die de zeilen had getrimd voor deze koers. De kapitein lag binnen een poging te doen wat slaap te krijgen. Als hij blauwe plekken heeft overgehouden aan dit gezwalk, is het mijn schuld. Wind, golfslag, stroming; er is van alles dat de koers beïnvloed. Mijn ongevoelige handen waren niet goed afgestemd op de genuanceerde signalen van het roer, dus een record tijd zou ik op deze manier niet neerzetten. De rest deed het beter, dus het tijdverlies bleef beperkt en de kapitein had weer wat meer rust.
Boeien is ook zo iets waar je op moet letten. Ze staan keurig op de kaart, maar ze zijn niet altijd verlicht en dat is onhandig in het donker. Een zo’n donkere schim in het water misten we op 50 meter na. Op tijd gezien door de uitkijk, dus geen probleem.

Orders zijn er om op voorbereid te zijn. Toen ik dus bij 3-2-1 de Genua niet had los gemaakt en de schoot nog in de beveiligde stand had zitten, kwam dat de samenwerking niet ten goede. We waren al overstag, maar ‘mijn’ Genua stond nog in de vorige positie. Wat er allemaal kan gebeuren weet ik niet, maar het zal niet best zijn voor het zeil. “Genua los!” hoorde ik voor de  tweede keer. Snel, maar daardoor ongecontroleerd, het schoot los gemaakt met als gevolg dat het een rommeltje werd aan mijn kant. Een van de bemanningsleden was er al tussen de woorden ‘Genua’ en ‘Los’ en had de boel in no-time onder controle. Gelukkig was er geen schade, maar wel een lesje in voorbereiding.

Het is 5 uur ’s ochtends als we Vlissingen binnen lopen en de stad is uitgestorven. De sluiswachter wakker maken en een plekje zoeken. Blijkt er in de tussentijd een Amerikaanse wereldzeiler op de enige goede plek die er is te liggen. Tja, de Pleomax blijft voorlopig hier en zij waarschijnlijk niet. Dus stappen er meer mensen aan boord dan de bedoeling was om te vragen of ze even op willen schuiven zodat wij er tussen kunnen. Geen idee wanneer ze zijn aangekomen en hoelang ze er al liggen, maar na de wekservice wordt de stoelendans uitgevoerd en is het tijd om de boot op te ruimen. Dat is met 3 kwartier gepiept en dan is het tijd voor thee en koffie die snel is gezet. Het station is dichtbij, dus de eerste trein is makkelijk te halen, want vrijwel iedereen moet weer aan het werk.
Tijd voor afscheid en het einde van een mooie zeiltocht over de Noordzee.

Hans Bouscholte en zijn bemanning van de Pleomax bedankt voor de mogelijkheid om een tocht mee te kunnen varen. In vond het erg geslaagd en zeker voor herhaling vatbaar.

Misschien tot de volgende Hiswa, voor zolang deze nog in IJmuiden wordt gehouden.

Hartelijke groet en succes met jullie komende zeiltochten en -plannen,
Wimen Alfrink